Συνέντευξη τηλεφωνική, απομαγνητοφώνηση δύσκολη, διακοπές για κλήσεις (δικές του) ίσα με πέντε. Αλλά; Εμπειρία. Κάθε τηλεφώνημα με τον Γιώργο Μίνο, ακόμα και το «πάρε με σε 1 λεπτό σε παίρνω εγώ πάρε με», χωρίς κανένα ΠΑΟΚ ενδιάμεσα, ήταν και μία ξεχωριστή εμπειρία. Όχι για τον τρόπο που τα λέει, αλλά για αυτά που λέει και για αυτά που περιμένεις να πει.
Όσο τον ακούς, τόσο γνωρίζεις τον κόσμο του, τόσο διεισδύεις στον ειρμό του και κατανοείς τη διάλεκτό του, η οποία αποκωδικοποιείται από τις δικές του αμέτρητες εμπειρίες, επιχειρώντας να τις ερμηνεύσει σε σειρά και αλληλουχία.
Όσο σου αραδιάζει ιστορίες της ζωή του σαν να ξεφυλλίζει άλμπουμ της Panini στην άλλη άκρη, νιώθεις αμήχανος, μπερδεμένος: Να του μιλήσεις στον ενικό παρασυρόμενος από το παρεΐστικο καλωσόρισμα με το που πατάει το πράσινο κουμπάκι για την εισερχόμενη; Ή να κρατήσεις τους τύπους και τις αποστάσεις;
Αναρωτιέσαι αν πρόκειται για καλτ φιγούρα ή απλά για έναν γνήσιο, ακομπλεξάριστο τύπο που αγνοεί τη λέξη φιλτράρισμα. Εκτός αν πρόκειται για τον ΠΑΟΚ, που αποτελεί φίλτρο και στάση ζωής. Η ερώτηση βρίσκει απάντηση και όλα τα ακατάληπτα εξήγηση από μία κοφτή και πεντακάθαρα διατυπωμένη ετυμολογία των παραπάνω χαρακτηρισμών: «Αν δεν είσαι αληθινός, είσαι ένα μηδενικό».
Την ώρα που στο μυαλό σου παίζουν related videos Μητσικώστα, Παράγοντα Εδεσσαϊκού και Μίνου σε παοκτζίδικη παράκρουση με κονσέρτο από σαρδάμ και σολάρισμα της λέξης ΠΑΟΚ, έρχεται το προειδοποιητικό μιουτάρισμα από την υπενθύμιση της 40ετούς δημοσιογραφικής του πορείας, με πολυετή θητεία στα ΝΕΑ και στην Κρατική Τηλεόραση. Στην οποία έχει αναγκαστεί να κάνει ακόμα και ρεπορτάζ Άρη.
Για να τελειώσουν τα βίντεο, να τελειώσει η πλάκα και να σκάσει στην οθόνη σου ένα επιτακτικό «insert coin σεβασμού» που σε προκαλεί να συνεχίσεις για να γνωρίσεις τι κρύβεται πίσω από όλα αυτά. Αν αποδεχτείς την πρόσκληση ετοιμάσου να ακούσεις, χωρίς να διακόπτεις, τη -λεπτομερή- περιγραφή αμέτρητων ποδοσφαιρικών, δημοσιογραφικών και τόσων άλλων ιστοριών. Τότε που η αθλητικογραφία άνθιζε στην Ελλάδα, τότε που ο ΠΑΟΚ έπαιρνε Πρωτάθλημα. Τα καλά τα χρόνια. Τότε που...
Ο Σαββίδης ήταν φαν του Μίνου και ούτε αυτό είναι τρολ
Μπορεί να σε χωρίζουν μια 500ριά χιλιόμετρα, αλλά το θεσσαλονικιώτικο περιβάλλον που δημιουργεί μοιάζει με αδιάλλακτο και απαρέγκλιτο τελετουργικό φιλοξενίας, που φυσάει αέρα παραλιακό και φρεσκάρει την ατμόσφαιρα με ψεκασμούς αμεσότητας. Τέτοιας, που μπορείς να πας απευθείας στα αχνιστά τα θέματα και να μπουκάρεις στο ψητό. Σαν τον Ιβάν...
Με τον Σαββίδη πώς συνεννοείστε;
«Στα ελληνικά. Ξέρει καλά. Εγώ τον καταλαβαίνω. Και αυτός εμένα! Γενικά καταλαβαίνει τα ελληνικά, τα μιλάει επίσης, αλλά δεν θέλει να τα μιλάει δημόσια. Τον έχω ακούσει να μιλάει και στην καθαρεύουσα πολλές φορές».
